Qishning sovuq kunlaridan biri edi. Bir ayol bozorga borib, bolalari uchun oziq-ovqat xarid qildi. Charchagan bo‘lsa-da, sumkalarini mahkam ushlagan holda uyga qaytardi.
Yo‘lda ayol kichkina bir bolani ko‘rib qoldi. U qalin kiyim kiygan emas, sovuqdan qaltirab turardi. Ayol bolaning oldiga borib, unga iliq tabassum bilan qaradi.
– Bolajon, seni kimdir kutyaptimi? – deb so‘radi ayol.
Bola bosh chayqadi.
– Onang qayerda?
Bola ko‘zlarini yerga tikib, shivirladi:
– Mening onam yo‘q…
Ayolning yuragi siqildi. U bolaga palto va qo‘lqoplarini berdi. So‘ng uni bozorga olib borib, issiq ovqat bilan mehmon qildi.
Oradan yillar o‘tdi. O‘sha bola ulg‘ayib, yaxshi inson bo‘lib yetishdi. U hech qachon o‘sha notanish ayolning mehrini unutolmadi.
Ona mehri faqat o‘z bolasiga emas, balki mehrga muhtoj har bir bolaga yetib borishi kerak.
