Javohir bolaligidan qishloqdagi eski dala yonida o‘ynashni yaxshi ko‘rardi. Bu yerda u do‘stlari bilan chopib yurardi, daraxtlarga chiqardi, ba’zan esa yolg‘iz o‘tirib, osmonni tomosha qilardi. Eski dala unga har doim sirli va jozibali tuyulardi.
Oradan yillar o‘tdi. Javohir katta bo‘ldi, shaharga ko‘chib ketdi, yaxshi ta’lim oldi va muvaffaqiyatli tadbirkorga aylandi. Ammo u hech qachon o‘sha eski dalani unutolmadi.
Bir kuni u qishlog‘iga qaytdi. U bolaligida o‘ynagan joyga kelib, hayratga tushdi. Endi u yerda baland-baland binolar qurilgan, daraxtlar kesilgan, hamma narsa o‘zgarib ketgan edi.
Javohir ko‘zlarini yumdi va yuragida bolaligidagi iliqlikni his qildi. U o‘sha yillarni esladi, do‘stlarini, quvonchlarini...
— Vaqt o‘tadi, hamma narsa o‘zgaradi, — dedi u o‘ziga. — Ammo xotiralar qalbimizda abadiy qoladi.
