Sardor bolaligidan rassom bo‘lishni orzu qilardi. U qog‘oz va qalam bilan soatlab o‘tirar, ranglar orqali o‘z his-tuyg‘ularini ifodalardi. Lekin ota-onasi uning bu ishtiyoqini qo‘llab-quvvatlamasdi.
— Rassom bo‘lib tirikchilik qila olmaysan! — derdi otasi.
Sardor ularning gaplariga quloq soldi va san’atdan uzoqlashdi. U muhandislik o‘qishga kirdi, biroq yuragida doimo bo‘yoqlar va mo‘yqalamlar uchun joy bor edi.
Yillar o‘tdi. Sardor muvaffaqiyatli muhandis bo‘ldi, lekin hech qachon o‘zini baxtli his qilmadi. Bir kuni u bolaligida chizgan eski daftarini topdi. Rasmlarni ko‘rib, yuragi o‘rtandi.
— Men nima uchun o‘zimni unutdim? — deb o‘yladi u.
U ertasi kuni ishini tashlab, eski orzusiga qaytdi. Bir necha yildan keyin uning kartinalari butun dunyoga mashhur bo‘ldi.
Hayotda eng katta yo‘qotish — bu orzularidan voz kechishdir.
