Bir o‘g‘il haqida hikoya

Otasi va onasi doimo ish bilan band bo‘lgan bir kichkina bola bor edi. Ismi Temur bo‘lgan bu bola ota-onasining mehriga juda muhtoj bo‘lib yashardi. Otasi tadbirkor, onasi esa shifokor edi, kun bo‘yi uyga kelolmas, kechalari ham ko‘pincha ishlashga majbur edilar.

Temur har kuni maktabdan qaytgach, uyda yolg‘iz qolib, derazadan ko‘chaga qarab, ota-onasi kelishini sabrsizlik bilan kutardi. Ammo ular doim kech kelar, kelgach ham charchoqdan tez uxlab qolardilar.

Bir kuni Temurning tug‘ilgan kuni bo‘ldi. U bayramdan oldin maktabdagi do‘stlariga: “Ota-onam menga juda qimmat sovg‘a olib berishadi!” deb maqtandi. Uyga qaytgach esa, bayramona bezatilgan uyda yolg‘iz qolib, ota-onasining yo‘lini kutdi. Soat millari o‘n ikkini ko‘rsatganida, ular hali ham kelishmadi. Ko‘zlaridan yosh oqayotgan Temur sekin uyquga ketdi.

Ertasi kuni ertalab uyg‘onganda yonida kichik qog‘ozcha va bir kitob turganini ko‘rdi. Qog‘ozda shunday yozuv bor edi:
“Aziz farzandim, biz doimo seni yaxshi ko‘ramiz, ammo mehrimizni ko‘rsatishga vaqt ajrata olmadik. Bu kitob sen so‘ragan qimmat sovg‘adan ham qimmatroqdir. Uni birgalikda o‘qiymiz va bundan keyin hamisha sen bilan birgamiz!”

Temur ko‘zidagi yoshlarni artib, eshik tomon qaradi: otasi va onasi iliq tabassum bilan unga qarab turishardi.

Hayotdagi eng katta boylik — bu ota-onaning farzandiga bergan e’tiboridir.