Yo'l chetidagi soyabon (Hikoya)

O'sha kuni yomg'ir juda kuchli edi. Darsdan chiqqan Oybek bekatda avtobus kutayotgandi. Birdan ko'zi yo'l chetida ivib turgan bir o'smir yigitga tushdi. U juda yupun kiyingan edi, yomg'irdan himoyalanish uchun ustida faqat yupqa kurtkasi bor edi.

Oybek unga yaqinlashdi va dedi:
– Soyabonim ostiga kiring, sovqotib qolasiz!

Notanish yigit dastlab hayron bo'lib, so'ngra iltifot bilan uning soyaboni ostiga kirdi. Ikki yosh shu kuni tanishib olishdi. O'sha yigitning ismi Javlon ekan. U yaqinda shaharga ko'chib kelgan, oilasi uncha badavlat emas edi. Oybek va Javlon orasida tezda samimiy do'stlik boshlandi.

Oybek har doim Javlonning yonida bo'lishga, uni qo'llab-quvvatlashga harakat qilar edi. Ota-onasi unga yangi kiyim yoki kitob olib bersa, darhol Javlon bilan baham ko'rishga oshiqardi.

Kunlar o'tdi, yillar ketidan yillar o'tdi. Oybek va Javlon o'qishni tamomlashdi, yo'llari vaqtincha ayrildi. Oybek chet elga o'qishga ketdi, Javlon esa oilasiga yordam berish uchun shaharda ishlashni boshladi.

Oradan uzoq vaqt o'tdi. Bir kuni Oybek og'ir vaziyatga tushdi. Qalban tushkun, yordamga muhtoj bo'lib qoldi. O'z yurtiga qaytib kelgach, o'zini juda yolg'iz sezardi. Shunda telefoniga begona raqamdan qo'ng'iroq bo'ldi:

– Assalomu alaykum, Oybek aka. Men Javlonman. Sizni uzoq qidirdim, yaxshi ekaningizni eshitib juda quvondim. Biror yordam kerak emasmi?

Oybekning ko'zlariga yosh qalqib chiqdi. Yomg'irli kunda berilgan soyabon ostidagi mehr-oqibat, oradan necha yil o'tgan bo'lsa ham o'chmagan ekan.

Haqiqiy do'stlikning siri ham shunda edi: inson qalbiga bir marta ekilgan mehr urug'i hech qachon so'nmaydi.